Yozgat'ın Sorgun ilçesinde yaşayan Muzaffer ve Mürşide Yalnız çifti, zihinsel ve bedensel engelli olan çocukları Neslihan, Davut, Ramazan ve Emel'e 35 yıldır büyük bir özveri ve sevgiyle bakıyor.
Yozgat'ın Sorgun ilçesi Yenidoğan Mahallesinde yaşayan 8 çocuk sahibi Muzaffer ve Mürşide Yalnız çifti, yaşları 16 ila 45 arasında değişen ikisi kız, ikisi erkek zihinsel ve bedensel engelli çocuklarına 35 yıldır bıkmadan usanmadan bakıyor. Yalnız çifti, engelli çocuklarının beslenme ve temizlik gibi her türlü ihtiyaçlarını bir bebek hassasiyetiyle gideriyor.
Yalnız çiftinin engelli çocuklarından 3'ü ayaklarındaki şişlikler ve kilo sorunu nedeniyle son 11 yıldır yatağa bağımlı ve ihtiyaçlarını karşılayamaz halde yaşıyor. Vakitlerinin çoğunu çocuklarına adayan fedakar anne ve baba, çocuklarının sabah kahvaltılarını yaptırıyor, onlarla sohbet ediyor ve akşam da yemeklerini yedirdikten sonra yataklarına yatırıyorlar.
Yıllardır engelli çocuklarını sırtlarında taşıyan yalnız çifti, temin ettikleri engelli hasta taşıma lifti ile çocuklarının tuvalet ve banyo ihtiyaçlarını da bu şekilde karşılıyor.
Son 11 yıldır ayaklarındaki şişlik nedeniyle yatağa bağımlı hale gelen kardeşlerden Neslihan Yalnız, sağlıklı olmayı ve sokağa çıkmayı çok istediğini söyledi.
"Çocuklarımıza seve seve bakıyoruz"
Fedakar baba Muzaffer Yalnız ise engelli çocuklarını diğer çocuklarından hiç ayırmadığını ve sevgiyle baktığını söyleyerek, "8 tane çocuğum var, 4'ü sağlıklı 4 engelli. Çocuklarımı 15-20 sene hastaneye götürdüm. Çocuklarımda beyin gerilemesi var ve tedavisi de mümkün olmadığı için böyle kaldılar. Şu an da 35 senedir çocuklarımıza bakıyoruz. Dışarı çıkamıyorlar, yatalak hastalar. Yerlerinden kalkamıyorlar çok ağırlaştılar, kilolular. Bir makine getirdim, hasta taşıma lifti, onun borcu hala duruyor. Onunla çocuklarımı tuvalete ve banyoya taşıyoruz. Bakımları çok zor ama hiç şikayetçi değilim, seve seve bakıyoruz kendi çocuklarımız. 11 senedir de dışarı çıkamıyorlar, kendi ihtiyaçlarını göremiyorlar. Şimdi evdeler yatalak hastalar. Sabah 9'da kalkıyoruz, öğlen 12'ye kadar yemeklerini veriyoruz. Sonra akşam saat 5'e kadar dinleniyoruz. 5'ten sonra yine yemeklerini veriyoruz saat 11'de de yatırıyoruz. Kiloları çok fazla hastaneye götürmekte zorlanıyoruz. Çocuklarım şimdi şişiyor, onun tedavisi var ama burada yapamıyorlar, Ankara'ya götürüyoruz" dedi.
"Evlatlarıma ölünceye kadar bakacağım"
11 yıldır çocuklarını sırtında taşıyan ve 8 kez de bel fıtığı ameliyatı olan anne Mürşide Yalnız da, "Çocuklarıma evde bakıyoruz. Ayrı ayrı yemeklerini yediriyoruz. Çaylarını içiriyoruz, sularını veriyoruz yatırıyoruz. Zorlanıyoruz ama mecbur evladımız ölünceye kadar bakacağım. Belki de çocuklarımın sayesinde yaşıyorum, 8 kere bel fıtığından ameliyat oldum. Çocuklarımıza sevgiyle bakıyoruz, onlar hastaneye gidince gözümüz arkada kalıyor, gelene kadar bekliyoruz. 4'ünü de birbirinden ayırt etmiyoruz, severek bakıyoruz, canımız onlar. Birinin bir yeri ağrıyınca sabaha kadar uyumuyoruz. Yaradanın bir imtihanı, böylece hayat geçiyor" şeklinde konuştu.
