“Yolculuk içinde olmak, sinemanın temelinde vardır. Giriş kapısını geçerek, kendimizi küçük rüyada bir şehrin içinde buluyoruz. Sinematografik salonlar, içinde bütün dillerin konuşulduğu yerler. Geniş ve dopdolu, Meydanlara, şakalaşan, yemek yiyen, kusursuz şıklıkta elbiseler giyinmiş, birbirine benzeyen hayalperest insanlar akıyor. Pek çok jüri başkanlıklarında, ’Sinema dünyayı değiştiremez fakat onu yeniden yaratabilir’ diyordu Bernardo Bertolucci. Sekiz salonda saat 9’dan gece 24’e kadar film vardı. 70’ler sergisi Alberto Barbera tarafından hazırlanmış ve  geleneksel olarak beklenen açılış seremonisiyle birlikte gösterişsiz ve kısa (45 dakika) açılışı yapılmış, sade, güncel ve gerçekci filmlerle birlikte sosyal bir festival için ön açılış beklendiği gibi süpriz değil. Yeniden düzenlenmiş bir klasik, Rossi başyapıtı (Şehrin Üstündeki Eller), 60 ve 70’lerdeki bina ticareti üzerine spekülatif, güncel hikaye anlattı. Geleneksel açılış beklenen Alfonso Cuarón’un 3D “Gravity” yerine, Bullock/Clooney çiftinin varlığında Hollywood gibi oldu. Festivalde pek çok film aile kahramanlarını konu etti. Benzersiz bir Türk yapımı, Deniz Akçay’ın yönettiği “Köksüz” filmi İstanbul’daki ortadirek bir ailenin hikayesini anlattı. Filmin kahramanları toplumun kendileri için belirlediği kuralları, bir ataletle seslendiriyorlar. Birbirlerine zarar verecek biçimde hikayeyi sonlandırıyorlar.”