İşte Çiğdem Toker’in "Çanakkele Köprüsü'nde kaptan uyarısı" başlıklı o yazısı:

“Sedat Tenker, emekli kaptan. Uzak yol kaptanı. İnşaatı süren 1915 Çanakkale Köprüsü'nün ayaklarıyla ilgili ciddi endişeleri var. Neredeyse iki yıldır BİMER'e CİMER'e yazıyor ama sonuca ulaşamıyor. Kaygılarını, İTÜ Türk Boğazları Denizcilik Uygulama ve Araştırma Merkezi'ne, Çanakkale Belediye Başkanı Ülgür Gökhan'a, Kıyı Emniyeti Genel Müdürlüğü'ne ve Türk Kılavuz Kaptanlar Derneği'ne de iletmiş. Endişe şu:

Köprünün çelik ayakları Boğaz’ın geçiş yolu üzerinde denizde inşa edilecek. Bu konumlardaki su derinlikleri Avrupa ayağında 36, Asya ayağında 44 metre. Bu derinlikler arıza ya da kontrolden çıkma durumunda gemilerin herhangi bir engelle karşılaşmadan ayaklara ulaşarak çarpabilir. Tenker'e, BİMER-CİMER'den gelen ilk yanıt, risk değerlendirme çalışmasının sürdüğü, “en kötü senaryoda gerçekleşebilecek gemi kazasında meydana gelebilecek tahribatın belirleneceği ve önerilerin tasarıma yansıtılacağı” yönünde.

GEMİ HASAR GÖRSÜN!

Aradan biraz zaman geçip başvurusunu hatırlatan Kaptan Tenker, daha sonra bambaşka bir cevap alır. Bu cevap olası bir çarpma kazası ihtimalinde “köprüden ziyade çarpan geminin hasar görmesine izin verecek şekilde çarpışma enerjisini sönümletmeyi tercih eden” bir yaklaşımdır.

Kaptan Tenker, bu yaklaşımın felaketle sonuçlanabileceği uyarısında bulunuyor. “Bir ham petrol, kimyasal ya da doğalgaz taşıyan geminin köprünün çelik ayaklarına çarpması, hasarlanması ve bunun sonucunda yanması ya da infilak etmesi durumunda çok vahim çevre felaketi ortaya çıkabilir” diyor.

Önerisi de var: Gemilerin çelik köprü ayaklarına çarpıp hasar görmesini önleyebilecek ya da çarpmanın etkisini en aza indirecek sistemlerin mühendislik çalışmaları yapılarak inşaat sürecine dahil edilmesi.”