Perdelerin dışından 'alelade' gözüken evin içinde sıra dışı ve saygıdeğer bir mücadele yaşıyor. Cerrahpaşa Hastanesi'ne Çapa istikametinden yaklaşıldığınızda solda ufak bir tabela karşılıyor sizi: KAÇUV Aile Evi. Oradaki sadece tabela.
Eve ulaşmak için ilk soldan içeri girip birkaç yapı daha geçmeniz gerekiyor. Perdelerin dışından ‘alelade' gözüken hane, içinde sıra dışı ve saygıdeğer bir mücadele barındırıyor.
14 ODALI MİNNACIK DEV
KAÇUV, Kanserli Çocuklara Umut Vakfı. Aile Evi de belde dışından buradaki hastanelere tedavi olmaya gelen hastalarının ve yakınlarının bu süreçte ücretsiz olarak konaklayabildikleri binaya verilen ad.
Cuma günü biraz da ‘talih' eseri oradaydık ve bir annelere destek seminerine denk geldik. Gönüllü bir psikolog arkadaşımız oradaki annelere çocuklarıyla ilgili destek verecek ‘siz kuvvetli olursanız onlar da kuvvetli olur' mesajını iletecekti. Ama her şey söylendiği kadar basit olmadı...
KENDİLERİNİ SUÇLU HİSSEDİYORLAR
Ne memlekette geride bıraktıkları başka çocukları ne de kendileri... Onlar için varsa yoksa o minik devler. Kendilerine zaman ayırmak ya da hoş zaman geçirme ihtimali onları suçlu hissettirmeye yetiyor. Eski ‘normal' zamanlardaki hobilerini hatırlamakta da zorlanıyorlar.
KAÇUV'da iki sene boyunca tanıklık ettiğim en güç toplantılardan biri. Annelerden biri ‘Bizim en büyük zevkimiz çocuğumla el ele tutuşup çarşı pazar gezmekti, fakat hastalıktan ötürü o şimdi yürüyemiyor' söylüyor.
KİMSEYLE GÖRÜŞMEK İSTEMİYORLAR
Dışardaki insanların sohbetlerine de çok ortak olamıyorlar. Anlaşılmadıklarını, farklı görüldüklerini düşünüyorlar.
O yüzden buradaki eş dostlarıyla da çok zaman geçirmek istemiyorlar. Aile Evi ve buradaki başka çocukların aileleri onların kaçış yöntemi. Nereye giderlerse gitsinler koşarak buraya dönüyorlar.
NAMAZ KILIYORLAR, DUA EDİYORLAR
Gönüllü psikoloğumuzun telkinleri sonrası hobilerine zaman ayırmaya ikna oldular fakat bugüne kadar yaptıkları içinde öne çıkan en esas şey ibadet etmek. Annelerin çoğu namaz kılıyor ve fırsat buldukça Kur'an okuyor.
EN ZOR VAKİT AKŞAMLARI
Koşuşturma ve gündelik telaşlar içinde hastaneden eve, evden hastaneye geçen gündüz vakitleri bir şekilde tez tüketiliyor, fakat yalnız geceler daha uzun sürüyor.
"Bazen onun gideceği ihtimali aklıma geliyor ve ben n'aparım söylüyorum. Bu fikir uykularımı kaçırıyor" söylüyor, içlerinden biri ve aslında hepsinin duygularına tercüman oluyor.
SON DURAK OYUN ODASI
Toplantı sona erdiğinde anneler biraz olsun rahatlamış ve çocuklarının olmadığı ortamda onlara iyi görünme telaşından ırak ziyadesiyle ağlamış vaziyetteler. Ayrılmadan evvel oyun odasında minnacık devlerden biriyle hamurdan börek, çörek yapıyoruz.
Sonra dondurma ve sonra yine börek. Bizi yılmak istemiyor. "O vakit ellerinizi yıkamadan gitmeyin bari kadar şey yaptık" söylüyor. Son durak oyuncak çeşme ona bizle beraber geçirilecek birkaç dakika daha kazandırıyor. Bir daha gelme taahhüdüyle çıkış belgelerimizi veriyor.
Bu duygulara hitap etsin diye yazılmış bir ova değil. Oradaki inşalar da acınacak insanlar değiller zaten. Yaşadıkları onları hepimizden daha kuvvetli yapıyor. Bu yazının amacı sadece bilmeyenlere biraz olsun perdelerin arkasında yaşananları anlatmak.
ZORLU BİR CUMA GÜNÜNDEN SONRA HARİKA BİR HAFTA SONU
Zor geçen bir cuma akşamüstünden sonra hafta sonu kadir Has Üniversitesi Cibali Kampüsü'nde KAÇUV gönüllü eğitimi vardı.
Üniversite öğrencisi ve mezunu 20'nin üstünde genç iki gün boyunca kanserli çocuklara ve onların ailelerine hastanelerde ve Aile Evi'nde destek olabilmek için eğitim aldılar.
Hem cumartesi hem de pazar enerjileri üst düzeydeydi. İçlerinde bir iş yapmanın saadeti, tam konsantrasyonla eğitimlerine ve çocuklara katabileceklerine odaklandılar.
Aile Evi'nden Kadir Has'a uzanan iki buçuk günlük yoğun KAÇUV mesaisinden hatırda kalan, vakfın kendi mottosunun bir tık evrilmiş hali oldu: Nerede hayat ve güzel insanlar varsa orada ümit vardır!
